In 1992 was het hoog tijd om met het werken te stoppen. Door de hoofdarts op orenafdeling op KSS in Skövde kwam ik in de ziektewet in afwachting van voortijdig pensioen. Hij vond dat ik als gepensioeneerd meer levenskwaliteit zou hebben dan nu door mijn slechte gehoor. Met gehoorapparaten had ik slechts ca 8% gehoorcapaciteit, maar omdat ik goed kon liplezen kon ik me toch aardig redden.

Maar vaak gebeurde het dat ik, na een dag lesgeven, nauwelijks wist, hoe ik thuis was gekomen, dus de hoofddokter had absoluut gelijk. Gedurende de herfsttermijn leerde ik een collega mijn lessen over te nemen. Ik had door zelfstudies geleerd het nieuwste in CadCam en productiebesturing Dit werd bekend en er kwamen nieuwschierige deskundige en politici van o.a. Oostenrijk en zelfs van Afrika, maar de leukste herinneringen heb ik van het bezoek van de provinciale commisaris van ons provincie Skaraborg. Ook kreeg ik bezoek van Chalmers Technische Hogeschool, waar ik eerder gestudeerd had tot ir. Deze bezoeken deden mij nog meer geintresseerd om met het werk door te gaan, maar het belangrijkste was voor mij om jongelui een goede opleiding te geven.

Toen mijn collega mijn lessen overnam in januari 1993, was het tijd om al communicatie met het onderwijs af te hakken. Mijn vrouw en ik maakten onze camper in orde en verlieten Zweden om naar warme delen van Europa te trekken. Wij hadden al eerder Portugal bezocht en vonden dat het perfect was om hier enige maanden door te brengen. Na een spannende reis kwamen we op een camping in Armacao de Pera aan de Algarvekust terecht. Hier ontmoette we een leuk zweeds paar en we werden goede vrienden met hun. We deden zo enige jaren met ons winterverblijf in Portugal, maar aan alles komt een einde en in het jaar 2000 lieten we een mooie villa bouwen. We hadden namelijk het jaar van te voren, een mooi stukje grond kunnen kopen, privé en straks buiten de stad Lidköping, 400 m van een mooi zandstrand bij het meer Vänern.

     

             ons huis wordt gebouwd                                                                 het dak is er bijna op

     

Diagonale steun zorgen voor dat de vloer op de bovenverdieping niet kraakt.               ...en dakpannen op het dak.

     

Wanneer het dak ter plaatse is, wordt er gevierd!                                    Een koffiepausje met ons lieve buren.

Dit gebeurde 2000 en wij schilderden zelf het huis van buiten en van binnen het volgende jaar en ook begonnen we toen de tuin aan te leggen.

     

             Lisbeth schildert de benedenverdieping..                                                   .. en Pieter de bovenverdieping.

     

             De buur en Pieter verdelen de aarde in de tuin..                        .. en Lisbeth bewerkt die met een aardefrees.

     

        De villa is klaar..                                     .. zo ook de tuin.

We hadden het fantastich in ons nieuwe huis en genoten van onze tuin. Wij hadden werkelijk gedacht dat we hier zouden blijven voor de rest van ons leven. Helaas werd het anders, want we kwamen te weten dat iemand ons kwaad wilde. Deze persoon stuurde een groep schurken naar ons met de bedoeling ons schade aan te brengen of ons van kant te maken. Zij kwamen tweemaal, eerste keer namen ze een verkeerd huis en daar maakten ze een jong paar aan het schrikken met een pistool, mes en baseballslaghout. Ze wilden dat het paar de brandkast op de benedenverdieping zouden openen. Het paar, dat ook een klein kind hadden, vertelde toen dat ze geen brandkast hadden en toen de schurken ontdekten dat het zo was, zei een van hun:"It is the wrong house!" Zij bonden het jonge paar en verdween. De politie wist dat wij een brandkast hadden en al gauw wisten zij dat wij de enige waren die een brandkast hadden. Ik was namelijk penningmeester in een grote botenclub en een ander lid van het bestuur was rechercheur bij de politie. Op die manier werden wij verbonden bij die inbraak en een paar weken later werden wij midden in de nacht gewekt doordat onze buitenverlichting met bewegingsdetector aan ging. Voor de zekerheid hadden we besloten om niet meer in onze slaapkamer op de benedenverdieping te slapen, en sliepen in een van de twee gastenkamers op de bovenverdieping. Doordat ik me liet zien jaagde ik de schurken op de vlucht in hun auto. De volgende ochtend zagen we duidelijke sporen in de tuin van hoe ze hadden geprobeerd ons huis te benaderen. Dit werd ons te veel en we verkochten onze villa om ergens anders te wonen. De politie had ons aangeboden om een nieuwe identiteit aan te nemen, maar dat wilden we beslist niet. Daarom werd ons leven verandert van rustig in onze villa te wonen tot het wonen in verschillende flats op allerlei plaatsen. Ook maakten we reizen daar we niet vertelden aan onze kinderen, waar we heen gingen. Na enige jaren dachten we wel dat het gevaar voorbij was en probeerden weer in een villa te wonen. Nu zijn we boven de 80 en wonen in een betrouwbaarheidsflat met verzorging dicht bij ons. Het is ons duidelijk dat men fysisch en psygisch vlug ouder wordt door deze emotionele belevenissen.

  

Mijn geliefde vrouw Bibbi kreeg moeilijkheden met haar maag en het werd niet beter ondanks vele bezoeken in het ziekenhuis. Gedurende 4 jaar bezocht ze ook een psychologe en een fysioterapeut iedere week, maar ten einde kon men haar niet helpen. Bibbi kon moeilijk leven onder de vooruit genoemde omstandigheden. Het resultaat werd dat zij kanker in haar dikke darm kreeg en geopereerd moest worden. Zij werd in 2019 geopereerd, maar zij werd niet beter en de doktoren besloten een palliatief team in te schakelen, die haar verzorgden in het laatste stadium. Na eerst een tijdje opgenomen te zijn in het Hospice Gabriel, mocht ze weer bij mij thuis komen in onze betrouwbaarheidsflat, maar na nog maar een paar weken in de flat stierf mijn levensvriendin sind 1957, rustig op maandag 10 augustus 2020.

Ze had besloten dat er geen begravenisceremonie gehouden zou worden en daar hielden we ons aan.
Enige weken later kwamen onze kinderen, kleinkinderen. aangetrouwden en ik samen voor een geheugenisbijeenkomst en dat werd een waardige en emotionele bijeenkomst. Bibbi en ik waren ruim 61 jaar getrouwd en hadden een fantastisch leven samen. Ik wil hierbij haar van harte bedanken voor alles wat wij samen hebben gedaan en ook voor onze gezamelijke speurtochten in genealogie.

Terug naar eerste pagina van familie van den Berg.  

 
 
   

---

Copyright Pieter van den Berg ©